Het vrijwillige levenseinde.

Terecht wordt door velen gesteld dat iemand met een onvervulde doodswens geestelijk of lichamelijk lijdt. Wordt de doodswens niet vervuld dan laat men iemand onnodig lijden. Dit is wreed, mensonterend en onmenselijk. Iemand lichamelijk of geestelijk leed of ongemak toebrengen noemt men kwellen, martelen (VanDale’s woordenboeken).
Artikel 5 van de Universele rechten van de mens stelt: Niemand zal onderworpen worden aan folteringen, noch aan een wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing.
Toch zijn er in dit land stromingen die op basis van een geloof, om politieke redenen of louter op basis van hun eigen idee over ‘naastenliefde’, mensen langer laten lijden dan nodig is en hun het recht op een waardig levenseinde ontnemen. Dat het alleen hun eigen visie is, die ze als een excuus voor deze martelingen aanvoeren schijnt hen niet te deren. De opvattingen van het persoon in kwestie, die toch de hoofdrolspeler in dit drama is, telt blijkbaar niet! Is dit niet wreed en inhumaan?

Het zoeken naar een vrijwillig levenseinde.

Is het, gelet op het hiervoor gestelde, een wonder dat mensen dan maar zelf een uitweg zoeken?
Er ontbreekt helaas duidelijkheid over het precieze aantal mensen dat plannen maakt om voortijdig uit het leven te kunnen stappen. Ook het exacte aantal mensen dat jaarlijks daadwerkelijk voor een vrijwillig levenseinde kiest is helaas niet precies bekend. De meeste bronnen spreken echter over circa 100.000 mensen die een serieuze poging doen afscheid van het leven te nemen.
Dit zijn niet allemaal oude mensen! Integendeel in de leeftijdsgroep 20-29 overlijdt meer dan 20% door eigen toedoen. In de groep 20-25 jarigen is het doodsoorzaak nummer 1.

Jaarlijks overlijden er ca. 7400 mensen omdat ze daar zelf voor gekozen hebben. Daarbij zijn niet meegerekend de circa 25.000 personen die geen levensverlengende behandeling (meer) willen. Er zijn er echter nog velen die dood niet ‘gegund’ wordt!
Het ‘lot’ voorkomt dat bijna 98.000 zelfmoordpogingen slagen. Een derde tot een vijfde van dit aantal mensen probeert het, ondanks de begeleiding die ze dan vaak wel krijgen, opnieuw.
Totaal komt men dus op ca. 130.000 mensen met een doodswens.

Naar het schijnt worden jaarlijks ongeveer 5000 mensen opgesloten omdat men bang is, dat ze zich zelf iets aan zullen doen. Dit zijn niet allen volledig geestelijk gestoorden. (Al denken sommigen daar misschien anders over.) Onder deze psychiatrisch patiënten, die dus geestelijke ondersteuning krijgen, verzoeken  er jaarlijks nog zo’n 500  om euthanasie. Een vijftigtal maakt veelal op gruwelijke wijze, een einde aan hun leven, omdat ook hen een beschaafd levenseinde klaarblijkelijk geweigerd werd!

Artsen krijgen jaarlijks ongeveer 14.000 verzoeken tot euthanasie (Het blijkt erg lastig te zijn concrete cijfers te vinden). In ongeveer 4050 gevallen (cijfer 2015) leidt dit werkelijk tot euthanasie. Dat is slechts 29% van het totaal aantal dat uitdrukkelijk om euthanasie gevraagd heeft. Een aantal mensen sterft voordat het verzoek tot euthanasie ingewilligd kan worden, maar nog altijd worden er zo rond de 9.000 mensen een menswaardige dood geweigerd. Zelfs bij de Levenseinde kliniek werden in 2015 nog zo’n 869 personen van in totaal 1234 mensen (ca. 70%) niet uit hun lijden verlost! Is het een wonder dat dan meer dan 1800 mensen zelfmoord plegen?

Overheid

De overheid eigent zich in deze kwestie macht toe, die ze feitelijk niet heeft en ook niet mag hebben.

1.
Ons leven is ons eigen goed. Alleen wij zelf hebben daarover te beslissen. Daarom ook is het de overheid niet toegestaan tegen onze wil in een eind aan ons leven te maken.
Zou deze zelfde overheid dan wel het recht hebben ons leven zo lang op te rekken als hen dat belieft?

De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens bepaalt dat eenieder recht heeft op leven, vrijheid en onschendbaarheid van zijn persoon.
De wet kan mensen dus niet verplichten te blijven leven. Evenmin mag de wetgever een burger de vrijheid ontnemen zijn of haar leven op een door hem gekozen wijze te beëindigen. Toch verbied de wet de verkoop van betrouwbare middelen tot zelfdoding. Dezelfde regering staat echter wel de verkoop van vuurwapens toe!

2.
Een norm die tegenwoordig bij het toestaan van euthanasie gehanteerd wordt, is dat er sprake moet zijn van ondraaglijk lijden. Maar wie anders dan degene die lijdt, bepaalt wat ondraaglijk is? Noch de overheid, noch een zogenaamde deskundige, kan voor ons bepalen waar de grens tussen draaglijk en ondraaglijk ligt. Die grens stelt ieder persoon voor zich zelf vast. Een ander kan niet voelen wat het slachtoffer voelt!

Ook het begrip ‘voltooid leven’ is iets dat eenieder voor zich bepaalt. Een ander heeft daar geen inzicht in en heeft er dus ook niets mee te maken!

3.
De overheid en anderen menen dat wij tegen ons zelf beschermd moeten worden, zonder ONS te vragen of we wel beschermd willen worden! Dit is een inmenging in ons privéleven. Men vergeet: de overledene kan geen spijt van zijn daad hebben! Alleen van elke dag dat men langer leeft, kan men spijt hebben.

De maatregelen lijken uitsluitend de toekomstige nabestaanden of de publieke opinie in plaats van het persoon in kwestie te dienen. Het belang van het slachtoffer wordt volledig ondergeschikt gemaakt aan de belangen van bepaalde stromingen in de samenleving!

4.
Een overheid die ons alle middelen tot een aangenaam levenseinde wilt onthouden en die alle wegen om tot dat doel te geraken tracht te blokkeren, veroorzaakt onnodig menselijk lijden. Ze maakt zich schuldig aan, of is tenminste medeverantwoordelijk, voor het onnodig lijden, het kwellen, het martelen van personen. Dit is niet iemand beschermen, dit komt er op neer dat men wanhopige mensen een gruwelijke dood injaagt!

Wie stelt dat de wet voldoende mogelijkheden tot een vrijwillig levenseinde biedt, moet eens naar de cijfers inzake zelfmoorden kijken. Zelfs onder ouderen zijn er nog velen die naar dit laatste redmiddel moeten grijpen, maar het zijn vooral jonge mensen die men geen zachte dood gunt, waardoor het aantal zelfmoorden in die groep groot is!

Hoe denkt men dat dat voor de ouders of de omgeving is?

Resumé

Niemand anders dan het persoon zelf beslist of hij/zij lijdt en hoe erg hij/zij lijdt. Niemand anders dan het persoon zelf beslist wanneer zijn of haar tijd gekomen is.

Een ieder die een persoon met een doodswens bewust tegenwerkt, negeert de grondrechten van dat persoon en maakt zich direct of indirect schuldig aan het onnodig kwellen, martelen van dat persoon.

Wie een persoon geen zachte menswaardige dood gunt, kan medeschuldig zijn aan het veroorzaken van een gewelddadige dood waarbij niet alleen het slachtoffer maar ook ook de omgeving of nabestaanden ernstige negatieve gevolgen kunnen ondervinden.

Deel II

Men kan over dit onderwerp hele boeken vol schrijven en dat is ook al gedaan.
De ene partij zal echter de andere partij waarschijnlijk toch niet kunnen overtuigen. Wat dat betreft kan men dus wel ophouden. Er zijn echter misschien ook twijfelaars, mensen die niet goed weten wat ze er mee aan moeten. Daarom wil ik toch nog enkele punten onder de aandacht brengen.

Cultuur

De weerstand tegen ruimere euthanasie regels en de zelfmoordpil zijn in hoge mate een uiting van onze cultuur. Er zijn culturen geweest waarin men niet zo’n punt maakte van leven en dood en nog steeds bestaan er culturen met ruimere opvattingen op dit punt. Elke cultuur is aan veranderingen onderhevig en onze standpunten inzake abortus en euthanasie waren vijftig jaar geleden heel anders dan nu. Abortus is inmiddels op ruime schaal aanvaard, euthanasie zal ongetwijfeld volgen. Wie dat tegen wilt houden, laat de mensen die nu leven alleen maar onnodig lijden.

Open wegen.

Als iemand, jong of oud, op een gegeven moment op een punt komt waarin hij of zij het niet meer ziet zitten en daarom de dood boven het leven verkiest, dan is het belangrijk dat er een uitweg geboden wordt.

Bij voorbaat bepaalde wegen uitsluiten maakt dat mensen zelf een oplossing gaan zoeken, waardoor men elke kans om hulp te bieden verspeelt. Het zijn slechte heelmeesters die een dergelijk ‘medicijn’ voorschrijven.

Wordt het slachtoffer een weg geboden om uit zijn of haar problemen te komen, dan heeft men tenminste nog een kans dat men het slachtoffer op een andere manier kan helpen, dan het laatste redmiddel dat het slachtoffer eigenlijk voor ogen stond.

Een bepaalde categorie is al gebaat mij een luisterend oor, anderen kunnen misschien geholpen worden hun lichamelijk of geestelijk lijden (beter) te verzachten, waardoor de doodswens afzwakt.

Het is de overtuiging van velen dat als je de deur naar een comfortabel levenseinde voor iedereen op een kier laat staan, je mensen minder snel tot een wanhoopsdaad zult drijven. Ieder zinnig mens zal dat toch willen, niet waar? Waarom zijn er dan toch mensen die dat tegen willen houden?

Medicijnen

Een bepaalde groep mensen verkeert in de veronderstelling dat lijden in veel gevallen met medicijnen bestreden kan worden. Zij verbinden daaraan de conclusie dat daarom euthanasie of zelfdoding daarom in veel gevallen overbodig is.
Tegen kortstondig medicijngebruik om een genezing te bevorderen of om tijdelijk lichamelijk of geestelijk lijden dragelijk te maken, zal men (als dit veilig kan geschieden) over het algemeen weinig bezwaren hebben. Indien men echter zonder medicijnen niet normaal meer kan functioneren, geraakt men op een hellend vlak.
Op een gegeven punt is het niet langer een kwestie dat medicijnen het leven dragelijk maken, het gaat er dan meer op lijken dat ze een levend iets in stand weten te houden. Dat dat levend iets nog nauwelijks besef van heeft van dat ze werkelijk leven, schijnt de medici niet te deren.

Vooral bepaalde pijnstillende middelen, bijvoorbeeld morfine, en diverse psychofarmaca (anti-depressiva, anti-psychotica, kalmerende middelen , slaapmiddelen e.d.) hebben de naam ‘de mens’ in het lichaam naar de achtergrond te schuiven. Men leeft wel, maar men is zich er nauwelijks bewust van dat men leeft en wie men is.
Moet men zich niet afvragen of deze vorm van symptoombestrijding, genezen doen dit soort medicijnen niet, waarbij het slachtoffer verwordt tot slechts een omhulsel dat een levende massa herbergt, wel als ‘oplossing’ van een probleem gebracht mag worden en of ze niet veel kwalijker zijn dan de zachte dood die velen zich wensen?

Een mens die geen mens meer kan en mag zijn en ook niet dood mag gaan, is dat niet een levende dode?

Ik laat het hierbij.

Denk na als U een standpunt in neemt en laat uw verstand spreken!

Pieter